De razendsnelle opmars van het Coronavirus heeft een enorme impact op onze samenleving. Wereldwijd buitelen experts onvermoeibaar over elkaar heen en het wordt voor een leek steeds lastiger om alle informatie op waarde te kunnen schatten. Gelukkig zijn er ook informatieve pareltjes die in begrijpelijke taal bijdragen aan het maatschappelijke debat, zoals dossier besmet van BVM. Ook houden partijen als RIVM ons dagelijks bij de (feitelijke) les.
Worstelend met de invulling van onze 1,5 meter samenleving, zoek ook ik naar een modus binnen het ‘nieuwe normaal’. Na enige radiostilte, toch maar weer de draad van mijn blogopgepakt. Zoals beloofd geef ik een kort inkijkje in waar ik vandaan kom, voordat duidelijk wordt waarom ik doe wat ik doe. Dan hebben we die hobbel vast gehad.
Techniek en communicatie
Techniek en communicatie lopen als een rode draad door mijn leven. Bijna 20 jaar stuurde ik als uitgever en hoofdredacteur een sterrenteam aan bij brancheorganisatie Uneto-VNI (nu Techniek Nederland). Met een installatiebedrijf aan huis was ik bekend met de dagelijkse praktijk, maar nu kon ik ook expliciet bijdragen aan de broodnodige vakkennis van installateurs. Elke maand stonden we garant voor drie gerenommeerde vakbladen (Intech Klimaat & Sanitair, Intech Elektro & ICT, Verwarming & Ventilatie Plus). We waren onze tijd ver vooruit en pionierden op het gebied van online communicatie en prepress. Zo introduceerden we voor onze acherban een kennisbank en het videokanaal install-tv bomvol instructievideo’s. Alle techniek tussen fundering en dak, van mechanische producten tot domotica (huisautomatisering), kon rekenen op onze warme belangstelling. Ik was me bewust van mijn bevoorrechte positie en legde jarenlang met veel plezier de verbinding tussen techniek en samenleving.
Terugtrekkende overheid
Het was de tijd van een terugtrekkende overheid, waarbij controle en handhaving door gemeentes in een rap tempo werd afgebouwd. Het afschaffen van de vestigingsvergunningen en het devalueren van vakdiploma’s op het gebied van gas, water en elektriciteit, zorgden voor een uitholling van het installatievak. Onder het mom van vrije marktwerking werd de markt overspoeld met zelfbenoemde professionals en aan de consument de twijfelachtige eer om het kaf van het koren te scheiden. Nog steeds ben ik van mening dat er beroepsgroepen zijn die je blijvend moet reguleren. Veilige installaties aanleggen is echt een vak. Alleen weggelegd voor installateurs die hun vakkennis constant op peil houden.
Verborgen leed achter de voordeur
Een terugtrekkende overheid betekende ook dat het verborgen leed achter de voordeur soms relatief laat werd onderkend. Meer dan eens was het een monteur die angstvallig aan het jasje werd getrokken door een vaak oudere bewoner. Met name als er lang niemand over de vloer was geweest. Ineens kreeg die techneut er een maatschappelijke taak bij waar hij niet op was toegerust. De implicatie hiervan spookte al langer door mijn hoofd: ‘dit moet toch anders kunnen’. Een zaadje dat voedingsbodem kreeg tijdens mijn Master of Business Administration (Crossmedia) bij Conclusion in Utrecht. Deze bedrijfskunde opleiding voor de mediawereld (print, online, tv en mobiel), gaf me de gelegenheid om dieper in de materie te duiken en de rol van de installateur in een veranderende samenleving te ontrafelen.
Van het een kwam het ander. De problematiek rondom een vergrijsde samenleving hield me dusdanig in de greep dat ik in 2013 de uitdaging aan ging om te promoveren aan de TU Delft. Van het bedrijfsleven naar de universiteit. Een sprong in het diepe, maar wat ben ik blij dat ik die kans heb gegrepen. Op de Faculteit Techniek, Bestuur en Management (Technische Bestuurskunde) ontvouwde zich een volledig nieuwe wereld. De combinatie techniek en samenleving kreeg ineens een heel andere dimensie. Binnen de vakgroep ICT begint mijn werkelijke avontuur met Zo-Dichtbij. Een thema dat nu relevanter lijkt dan ooit. Binnenkort meer.
Hou je haaks in deze bizarre tijd
Keep you posted.
